Mieliście misia – takiego swojego ulubionego, pluszowego? Ja jako dziecko miałam dwa – misia Klueczkę i misia Żółteczkę – do tej pory gdzieś mam zdjęcia z tymi misiami. Towarzyszyły mi dłuuuugi czas.

Mój Miś – Żółteczko i ja

Księciunio ma jedną przytulankę – jest nią też miś – Kubuś Puchatek, którego kiedyś udało mi się przywieźć z Disney Store z Brighton. Kubuś ma już lat 7 – jeździ i chodzi z Księciuniem wszędzie, gdzie konieczne. No, do szkoły już nie chodzi, ale dzielnie wspierał Księciunia zarówno w żłobku, jak i  w przedszkolu. Nieco sfatygowany, wielokrotnie prany, więc futerko nie jest już takie puszyste.

Co takiego jest w misiach, że będąc dziećmi tak się do nich przywiązujemy i lubimy słuchać opowieści o nich?

źródło: http://luksusowedzieciaki.blogspot.com/2010/11/mis-pluszowy-jak-najbardziej-luksusowy.html

Dziś o misiach – głównie o jednym z nich – Paddingtonie Brownie oraz o innych ważnych sprawach rozmawiam z Panem Michaelem Bondem, autorem książek o sympatycznym misiu z najciemniejszych zakątków Peru.

Michael Bond opowiada o Paddingtonie w BBC

źródło: http://www.paddingtonbear.com/michaelbondbbcnews2012.html

Projekt Londyn: Wszyscy wiemy, jak powstał Paddington – kupił Pan żonie misia, który szybko zadomowił się w Waszym domu. Jednak chciałabym Pana zapytać, jak Pańskie dzieci postrzegały Paddingtona – raczej jako rodzeństwo czy jako wroga, który podkradał im tatę?

Michael Bond: Nie miałem dzieci, kiedy pisałem pierwszą książkę, więc  na początku ten problem się nie pojawiał. Kiedy w 1958 r. urodziła się nasza starsza córka – Karen – Paddington był już częścią rodziny i nie było powodu, żeby myśleć o nim, jak o zagrożeniu. Szczerze mówiąc – ona była z niego bardzo dumna. Jedyna rzecz, przez którą musiała przejść, to okres, w czasie którego na wszystkich przyjęciach była przedstawiana jako „Karen Bond, córka człowieka, który pisze książki o Misiu Paddingtonie”. Było to dla niej nieco irytujące, ale szybko z tego wyrosła.

PL: Wszyscy jesteśmy bardzo zainteresowani, jak to się stało, że miejscem pochodzenia Paddingtona jest Peru. Co Pana zainspirowało? Co wpłynęło na Pana, żeby dać mu takie korzenie?

Dzieci Projektu Londyn – Księciunio i Łobuz otwierają list z wywiadem od Pana Michaela Bonda

MB: W przeciwieństwie do innych postaci misiów w książkach (jak na przykład Kubuś Puchatek), Paddington miał być prawdziwym niedźwiedziem. Oryginalne ilustracje Peggy Fortnum oparte były na sylwetce niedźwiedzia malajskiego, a ja poszukiwałem miejsc, gdzie te misie wciąż żyją na wolności. Wybrałem Peru, częściowo dlatego, że wtedy wydawało się, że jest to tak odległy kraj od Anglii, a najmroczniejszy zakątek Peru wydawał się jeszcze odleglejszy. To wszystko się oczywiście zmieniło, a wiele szkół teraz jeździ na wycieczki do Peru, poszukując miejsca, w którym Paddington mógł się urodzić. Dzieci szukają również Domu dla Emerytowanych Niedźwiedzi w Limie. Ponieważ mnie on wydaje się bardzo rzeczywisty, myślę, że jest tak samo rzeczywisty dla wielu czytelników, nie wykluczając dorosłych, co bezgranicznie mnie cieszy.

Tak wygląda niedźwiedź malajski – pierwowzór Paddingtona

źródło: wikipedia, niedzwiedzie.pl

PL: Paddington kończy w tym roku 55 lat. Przy tej okazji Projekt Londyn 2014 chciałby życzyć mu wielu ciekawych przygód oraz 550 lat w świecie dziecięcych bohaterów. Chcielibyśmy także się zapytać, czy w tym wieku – Paddington już się ożenił? Czy ma dzieci? Jeśli nie – czy mógłby Pan nam wyjawić, dlaczego nie?

MB: Paddington ma charakter kawalera. Wiedzie bardzo miłe życie z rodziną Brownów i nie pragnie niczego innego. Myślę, że wielu czytelników byłoby raczej niezadowolonych, gdyby się ożenił. A gdyby miał większą rodzinę, musiałby się wyprowadzić i byłby bez pracy. Po prostu nie wyobrażam sobie tego w ten sposób.

PL: Paddington jest bardzo popularnym niedźwiadkiem, nie tylko wśród dzieci, ale też dorosłych. Czy mógłby Pan nam powiedzieć, czy Paddington miał okazję poznać inne słynne misie, np. Kubusia Puchatka? W Polsce mamy też dwie bajkowe postacie znanych misiów: Misia Uszatka i Misia Koralgola – myśli Pan, że Paddington byłby zainteresowany, żeby je poznać?

MB: Myślę, że to pytanie trzeba by zadać Paddingtonowi. Jako autor – wydaje mi się, że to byłby błąd. Zmieniłoby to obraz życia Paddingtona – budowany i zachowany już przez tyle lat. W takim przypadku mogłaby też pojawić się kwestia praw autorskich.

PL: Jesteśmy miłośnikami cyfrowych technologii i lubimy wykorzystywać internet, dlatego interesuje nas, czy Paddington potrafi korzystać z komputera i internetu?

MB: Pod wieloma względami Paddington asymiluje świat, w którym się znalazł i sam też łatwo się adaptuje. Sam – lubi nowości, ale jeśli chodzi o komunikacje – zdecydowanie preferuje stare, dobre kartki pocztowe. Dlaczego? Ponieważ posiadanie łap powoduje, że korzystanie z klawiatury jest niemalże niemożliwe. Pisząc o Paddingtonie czy o innej postaci, staram się, żeby nie robiły rzeczy, które są dla nich niemożliwe. To byłoby tak, jak przekłucie balonu.

PL: Na zakończenie chciałabym się zapytać o podróże – ponieważ Projekt Londyn to blog o podróży. Gdyby mógł Pan wyruszyć w podróż swojego życia, dokąd by Pan pojechał? A może już Pan odbył taką podróż – jeśli tak, to dokąd?

MB: Miałem to szczęście zobaczyć wiele części świata, głównie w czasie wojny, kiedy służyłem w armii, to czego nie widziałem, mogę sobie wyobrazić. Francja jest moim ulubionym krajem i to właśnie tam jestem najszczęśliwszy, ale w tej kwestii miałem szczęście. Świat zrobił się bardzo zatłoczony, a z punktu widzenia podróżowania – zrobił się mniejszy. Podróże straciły sporo ze swojego uroku, gdyż teraz  wszystkie miejsca są do siebie podobne.  Jednakże tak długo, jak będę mógł odwiedzać Paryż wystarczająco często – nie będzie mi to przeszkadzać.

 ***

Muszę Wam powiedzieć, że koresponduję z Panem Bondem z prawdziwą przyjemnością i mam nadzieję, że w przyszłym roku, gdy będziemy w Londynie dojdzie do skutku spotkanie Projektu Londyn z autorem Paddingtona. Bardzo byśmy tego chcieli!