Wczoraj odeszła Ania Przybylska. Aktorka, kobieta, mama trójki dzieci. Młoda, prawie w moim wieku. W takich momentach życie uczy pokory – pokazuje, jak równi jesteśmy wobec śmiertelnych chorób i śmierci – nie ważne, czy jesteś prezydentem, aktorem, urzędnikiem, sprzątaczką…

W takich momentach zatrzymuję się na dłuższą chwilę nad swoim życiem – patrzę, co w nim poprzestawiać, poukładać inaczej, żeby…

Życie-chwila

Choroba i śmierć może przyjść w bardzo nieoczekiwanym momencie. W sumie, tak sobie myślę, że w przypadku nowotworów, kiedy lekarz powie, że wyczerpał już wszystkie możliwości leczenia, chory ma trochę czasu, by uporządkować swoje sprawy. Przygotować siebie i najbliższych do tej najtrudniejszej chwili… Ale przecież ludzie giną codziennie – nieoczekiwanie. Jednego dnia zdrowi, weseli, drugiego – już ich nie ma…

W takich sytuacjach, kiedy czytam o odejściu młodych ludzi, najbardziej żal mi dzieci. Bo przecież dla nich to bardzo trudna i nieznana sytuacja – odeszła ich mama. Jedyna, ukochana, wspaniała.

I nie tylko muszą poradzić sobie z tak wielką stratą ukochanej osoby. Z tym niesamowitym bólem po śmierci mamy. Muszą też poradzić sobie z dalszym życiem. Znaleźć odpowiedź na pytanie: jak żyć? Bez jej wsparcia.

Pamiętam, jak kilka lat temu, podczas mojego pobytu w Wielkiej Brytanii oglądałam bardzo wzruszający program dokumentalny o mamach chorujących na nowotwór, przygotowujących swoje dzieci na to, że wkrótce odejdą. Jak przygotowywały książki dla swoich córek o tym, co robić w różnych sytuacjach. Albo listy ze zdjęciami. Czasem – nagrywały film. Miały czas, żeby podzielić się ze swoimi dziećmi wiedzą o tym, jak żyć.

Kiedy myślę o tym, że mogłoby mi się przytrafić coś złego, myślę też, jak dałyby sobie radę moje dzieci. Myślę o tym, co chciałabym im przekazać – o jakich wartościach chciałabym, żeby pamiętały i żeby kierowały się w życiu.

Jak żyć?

Przede wszystkich chciałabym, żeby pamiętały o byciu dobrym. Dobro zawsze do nas wraca, a ludzie, którzy budują swoje szczęście na nieszczęściu innych – w ostatecznym rozrachunku i tak tracą.

Chciałabym, żeby nie bały się podążać niestandardowymi drogami, jeśli tylko ich serce mówi, że tego właśnie chcą. I żeby wtedy nie bały się tego „co ludzie powiedzą”. Bo najważniejsze jest ich szczęście.

Żeby zawsze wierzyły w siebie i w swoje siły. Niemożliwe jest tylko wtedy, kiedy same spróbują coś zrobić i to nie wyjdzie. Choć zawsze można spróbować jeszcze raz. I jeszcze raz… I jeszcze…

Żeby wiedziały, że czasem trzeba wykorzystać nadarzającą się okazję, bo niewykorzystane okazje lubią się dwukrotnie przeciwko nam odwracać.

Żeby żyły swoim życiem – nie życiem innych. I żeby nie pozwalały innym, żeby za nie przeżyły życie.

Chciałabym, żeby były optymistami i żeby nawet z tych trudnych i ciężkich chwil potrafiły wyciągnąć pozytywne strony – bo być może czegoś nowego nauczyły się, poznały kogoś, dowiedziały się czegoś o sobie i innych.

Chciałabym, żeby poszły na studia – zgodne ze swoimi zainteresowaniami i żeby robiły w życiu to, co lubią.

I przede wszystkim - żeby były sobą!

Jest jeszcze bardzo dużo tego Chciałabym, żeby. Pewnie musiałabym pisać o tym, przez kilka dni. To powyżej – to tylko najważniejsze według mnie rzeczy i to na dzisiaj.

Mam nadzieję, że ktoś tam na górze postanowił dać mi nieco czasu na przekazanie moim dzieciom tych kierunkowskazów i nauczenie, jak żyć. W każdym razie – ja staram się im to przekazywać każdego dnia, choć jest to długa praca i na pewno nie jestem w stanie przekazać im tego tylko mówiąc: rób to i to. Przecież wiadomo, że dzieci najszybciej się uczą naśladując rodziców. Dlatego, mam nadzieję, że uczę je tego, dając im swój przykład działania.

A gdybyście się dowiedzieli, że nie zostało Wam wiele czasu, to co chcielibyście przekazać swoim dzieciom, jako kierunkowskazy do tego, jak żyć?