W czasie deszczowych wakacji u dziadków, Nati, Księciunio i Łobuz poznali kukułkę Aimana, który obsługuje zegar będący jednocześnie wehikułem czasu. Aiman zabrał ich w podróż po historii Londynu. Jaka przygoda czeka dziś na nich? Poczytajcie…

Rozdział piąty: Księżniczka Aleksandrina

Nati, Księciunio, Łobuz i Aiman wylądowali w pięknym ogrodzie.

-Aiman, do którego roku nas przywiodłeś tym razem? – zapytała Nati.

-Jest rok 1826. Za kilka lat obecna księżniczka Aleksandrina Wiktoria wstąpi na tron jako Królowa Wiktoria i będzie rządzić Zjednoczonym Królestwem przez kolejne 63 lata. Te rządy, to najdłuższe rządy wśród brytyjskich monarchów i także najdłuższy okres sprawowania rządów przez kobietę na świecie.

Zdjęcie Królowej Wiktorii z ostatnich lat życia

źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktoria_Hanowerska

-A co to za ogród? – zastanawiał się Księciunio

-To jest Ogród Kensington, tuż przy Pałacu Kensington, w którym urodziła się i mieszkała księżniczka aż do objęcia tronu w 1837 r. – objaśnił dzieciom Aiman

-To ona musiała być bardzo młoda, jak została królową, co Aiman – próbowała policzyć Nati

-No tak, miała zaledwie i aż 18 lat. – tłumaczył Aiman – Jednakże jej pełnoletniość w momencie śmierci Króla Wiliama IV pozwoliła uniknąć rządów regenta.

-A kto to legent? – dziwiła się Łobuz

Księżniczka Aleksandrina Wiktoria z matką

źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktoria_Hanowerska

-Moja droga, regent to osoba, która sprawuje władzę zamiast króla lub królowej do czasu, kiedy ta osoba osiągnie właściwy wiek. Wtedy to było 18 lat. – wyjaśniał Aiman – A tak w ogóle to Wiktoria urodziła się jako córka Edwarda, Księcia Kentu, czwartego syna Króla Jerzego III. W dniu jej urodzin była piąta w kolejce do brytyjskiego tronu, tuż po ojcu i jego trzech starszych braciach, więc w zasadzie nie było brane pod uwagę, że kiedykolwiek przyjdzie jej zasiąść na brytyjskim tronie. Jednakże ta sytuacja zmieniła się w ciągu niemal jednego tygodnia, kiedy to najpierw zmarł Król Jerzy III, a za parę dni – Książę Edward – ojciec Wiktorii. Tym sposobem – księżniczka była już bliżej tronu, a w następnych latach, kiedy najpierw Książę Yorku a potem Król Jerzy IV zmarli nie pozostawiając potomków, została następczynią tronu.

Królowa Wiktoria w stroju koronacyjnym

źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktoria_Hanowerska

Aiman opowiadał dzieciom o Królowej Wiktorii, gdy przechadzali się o Ogrodach Kensingtońskich, kiedy nagle usłyszeli czyjś płacz. Nie zważając na protesty Aimana, pobiegli szybko w stronę odgłosów.

Wśród krzewów stała kilkuletnia, może siedmio- czy ośmioletnia dziewczynka i płakała. Pierwszy podszedł Księciunio.

-Dlaczego płaczesz? Dlaczego się tu chowasz? – pytał zaintrygowany Księciunio. Łobuz podeszła do dziewczynki bez słowa i przytuliła się do niej.

-Y, y, y, mam na imię Aleksandrina. – chyłkała dziewczynka. – A płaczę, bo nie mam się z kim bawić. Ciągle ktoś mnie pilnuje, ale nie ma przy mnie żadnych dzieci. A ja tak bardzo chciałabym się z kimś pobawić. Zresztą i tak zaraz mnie znajdzie służba i zabierze od Was.

Księżniczka Wiktoria w wieku 4 lat, obraz Stephena Denninga

źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktoria_Hanowerska

-Ale dlaczego nie pozwalają Ci się bawić z dziećmi? – dziwiła się Nati.

-Och, jestem księżniczką i mogę zostać królową Anglii, więc moja mama uważa, że nie przystoi mi zabawa z innymi dziećmi, tylko muszę się uczyć etykiety, historii kraju, rządzenia poddanymi – powiedziała Aleksandrina i znów wybuchnęła płaczem.

Dzieci przez chwilę stały onieśmielone tym, że rozmawiają z przyszłą wielką królową Wiktorią, jednak jej płacz był tak żałosny, ze Nati pokonała swój strach i odezwała się do księżniczki.

-Oj, to rzeczywiście przykre. Ale możemy się teraz z Tobą pobawić jeśli chcesz – zaproponowała Nati.

Tymczasem Księciunio odciągną Aimana na bok i przez chwilę coś do niego szeptał, po czym razem podeszli do dziewczynek.

-Księciunio zaproponował, a ja muszę mu przyznać rację, że możemy spróbować czegoś innego – zaczął Aiman. – Jednakże Aleksandrina będzie musiała obiecać, że nigdy nikomu nie wspomni o tym, co będziemy robić i w jaki sposób, bo to może zachwiać całą historią świata.

Młoda Księżniczka Wiktoria z ukochanym spanielem o imieniu Dash, obraz Georga Haytera

źródło: http://en.wikipedia.org/wiki/Queen_Victoria

Na twarzy Aleksandriny pojawił się wyraz zainteresowania i niecierpliwości jednocześnie.

-O tak, obiecuję, że nikomu nic nie powiem, tylko proszę – pobawcie się ze mną choć chwilkę. – oczy Aleksandriny świeciły takim blaskiem, jak by właśnie zobaczyła rozświetloną choinkę świąteczną, a pod nią setki prezentów – tylko dla niej.

-A zatem proponuję, żebyśmy wszyscy odbyli małą podróż w czasie i w przestrzeni. Co powiecie na jakiś miły park? – Aiman już zaczynał kręcić wskazówkami zegara z kukułką. – A i proponuję taki park, gdzie nikt Aleksandriny nie rozpozna, a Wy będziecie się świetnie bawić. Będziemy potrzebować tylko jakiegoś przebrania dla księżniczki, ale to nie powinno być problemem.

Wiktoria w 1835 r., autoportret

źródło: http://en.wikipedia.org/wiki/Queen_Victoria

A dzieci już czuły, jak wciąga je zegar z kukułką i zobaczyły błysk pomarańczowego światła.

Wylądowali! W pierwszej chwili Nati i Księciunio nie poznali tego miejsca, ale już za chwilę oboje krzyczeli: Przecież to Kołobrzeg!

Tak, Aiman zabrał ich do parku w Kołobrzegu, w którym kiedyś razem spędzali wakacje. Park był niedaleko plaży, więc powietrze było w nim cudownie pachnące. Dzieci zdały sobie też sprawę, że nie znajdują się już w tak odległej przeszłości, tylko raczej w czasach bliższych Nati, Księciuniowi i Łobuzowi.

Park w Kołobrzegu

Foto by Misiolek

-Pobawmy się w berka – zaproponował Księciunio i szybko wyjaśnił Aleksandrinie Wiktorii zasady tej zabawy.

Dzieciaki biegały po parku, piszcząc z radości, śmiejąc się i dokazując. Potem Nati chciała bawić się w chowanego i jeszcze grali w klasy i rzucali piłką (nie wiedzieć skąd Aiman nagle po prostu im ją dał). Jednym słowem – szalały.

Po tych szaleństwach, Łobuz poprosiła:

-Chodźmy na plażę, zbudujemy zamek z piasku!

Księżniczka Wiktoria, Nati, Księciunio i Łobuz na plaży w Kołobrzegu

Rysunek wykonała Nati

I popędzili wszyscy na pobliską kołobrzeską plażę.

-Aleksandrino, myślałaś kiedyś, jak to mogłoby być jak zostaniesz królową? – zapytała Nati

-Wiecie, jeśli kiedyś zostaną królową, to chciałabym, żeby Londyn był najwspanialszym miastem na świecie. Chciałabym, żeby wszyscy lubili tu żyć, ale też, żebyśmy mogli szybko podróżować do innych miast. Teraz podróż dyliżansem jest tak długa i męcząca, a ja chciałabym poznawać inne miasta – zwierzyła się dzieciom Wiktoria.

Mapa kolejowa Londynu w 1899 r.

źródło: http://en.wikipedia.org/wiki/19th_century_London

-A wiesz, że do podróżowania można wykorzystywać parę – próbował zainteresować księżniczkę Księciunio

-Ah, naprawdę? – zdziwiła się Aleksandrina, ale kontynuowała już inny temat – I z tych podróży chciałabym przywozić różne pamiątki i skarby i zebrać je w jednym miejscu tak, żeby wszyscy ci, którzy nie mogą sobie pozwolić na podróżowanie, mogli je podziwiać w Londynie. A w ogóle, to chciałabym, żeby ludzie z innych krajów mogli przyjechać do Londynu i go podziwiać. Przecież jest taki piękny!

Kryształowy Pałac, wybudowany na Wielką Wystawę w 1851 r.

źródło: http://en.wikipedia.org/wiki/19th_century_London

-My przyjedziemy zwiedzać Londyn z lodzicami na wakacje – ucieszyła się Łobuz

-Och to fantastycznie. Szkoda tylko, że się nie spotkamy – zadumała się księżniczka – A wiecie, chciałabym też, żeby dzieci nie umierały. Wiecie, ja myślę, że to od wody – bo nasza woda do picia czasami tak śmierdzi, że ja nawet nie mam ochoty jej pić. A ja sama – ja chciałabym mieć dużo dzieci – żeby miały się z kim bawić, nawet, jeśli mieliby zostać królami i królowymi – to mieli by siebie.

Obraz Franz Xaver Winterhalter: Królowa Wiktoria z mężem Księciem Albertem oraz dziećmi w 1846 r.

źródło: http://en.wikipedia.org/wiki/Queen_Victoria

Tymczasem piaskowy zamek rósł wokół dzieci, kiedy tak sobie opowiadali i słuchali. Wiktoria miała tyle ciekawych pomysłów, a Nati, Księciunio i Łobuz byli zachwyceni.

Tak mógłby wyglądać zamek z piasku zbudowany przez Księżniczkę Wiktorię, Nati, Księciunia i Łobuza, gdyby ta historia wydarzyła się na prawdę

Foto by Misiolek

W końcu, kiedy już skończyli budować zamek z piasku, znów zaczęli się ganiać po plaży, turlać w piasku, do momentu aż Aiman powiedział:

-Kochani, minął już cały dzień i myślę, że Księżniczka Wiktoria powinna wrócić do swoich czasów

Wszystkie dzieci zaczęły protestować, ale Aiman był nieugięty.

-Wy podróżujecie w przeszłość i nie mieszacie się w historię. Wiktorię zabraliśmy do przyszłości i zbyt długie jej przebywanie tu może zaburzyć kontinuum. Dlatego proszę Was, nie nalegajcie już więcej.

-Tak, Aiman ma rację – rozsądnie poparła kukułkę Księżniczka – Nie chcę by przez to, że sprawia mi przyjemność naraził innych na jakieś niebezpieczeństwo. Jestem Wam wszystkim bardzo wdzięczna za ten dzień i cieszę się ogromnie, że mogłam Was poznać i pobawić się z Wami cały dzień. Naprawdę bardzo poprawiliście mi humor.

Aiman zaczął już kręcić wskazówkami i wszystkie dzieci przeniosły się znów do Ogrodu Kensington, dokładnie ułamek sekundy po tym, jak stamtąd przedtem odeszli.

-Do widzenia księżniczko Aleksandrino, mam nadzieję, że Twoja przyszłość będzie weselsza niż moment, w którym Cię spotkaliśmy. Będziemy o tobie myśleć – pożegnał się Księciunio, który bardzo polubił młodą księżniczkę.

Nati i Łobuz przytuliły się do Aleksandriny na pożegnanie. Chciały jeszcze coś powiedzieć, gdy Aiman ostrzegł:

-Uwaga, ktoś idzie. Odejdź Aleksandrino, żeby nas nikt nie zauważył. Nati, Księciunio i Łobuz – szybko schowajcie się za krzakami.

Dzieci szybko wykonały polecenia Aimana, bo wiedziały, że od tego zależy, żeby ich wspólna wycieczka pozostała w tajemnicy.

-Księżniczko Wiktorio, gdzie się Wasza Książęca Mość podziewa. Księżna mnie złaja, jak się dowie, że spuściłam Waszą Książęcą Mość z oka.

-Przepraszam Lady Hastings, zamyśliłam się spacerując – odpowiedziała rezolutnie Wiktoria, puszczając oko w stronę krzaków, w których ukryci byli Aiman i reszta dzieci – Wracajmy do pałacu – miałabym ochotę coś przekąsić.

-Jak sobie Wasza Książęca Mość życzy – Lady Hastings podążyła szybko za księżniczką, rozglądając się, czy aby nikt nie widział całej sceny.

-Och, ale przygoda – westchną Księciunio. – Szkoda, że nie mogliśmy się dłużej razem bawić.

-A wiecie, że przyszłej Królowej Wiktorii udało się zrealizować większość z tych marzeń, o których wam opowiadała? – zaczął Aiman – Za jej rządów Londyn stał się światowym centrum finansów, handlu i polityki. Rozwinęła się też kultura – w czasie jej rządów powstało Muzeum Wiktorii i Alberta ze wspaniałą kolekcją dzieł sztuki z całego świata i różnych okresów historycznych. Zbudowano Big Ben i budynek Parlamentu oraz tak zwane Royal Albert Hall – wspaniałą salę koncertową. Usprawniono też system odprowadzania ścieków (bo do czasów wiktoriańskich ścieki odprowadzane były do Tamizy, a woda z rzeki trafiała znów na szklanek Londyńczyków – stąd tyle było chorób i śmierci małych dzieci). No i w tym czasie, w XIX w. w Londynie rozwinięty został system kolei – zarówno londyńskiej, jak i łączącej stolicę z innymi brytyjskimi miastami.

Zabytki architektury, które powstały w Londynie w czasie panowania Królowej Wiktorii

źródło: Wikipedia

-No kochani, pora się zbierać, zanim ktoś inny odkryje naszą obecność tu – powiedział Aiman i razem z dziećmi zanurzyli się w pomarańczowym świetle wehikułu czasu…

***

Poprzednie rozdziały:

Rozdział pierwszy – Deszczowe wakacje

Rozdział drugi – Rzymianie i Most Londyński

Rozdział trzeci – Wilhelm Zdobywca i Tower of London

Rozdział czwarty – Wielki pożar